Горе е тивко

Спокојно раскажана приказна под чија површина вријат страсти и неспокојни размисли за вината и личната одговорност.

Откако неговиот брат близнак загинува во сообраќајна несреќа, Хелмер е принуден да се откаже од студиите и да остане на малата семејна фарма, помирувајќи се што мора да го мине животот „со главата под крава“.
Сите години е врзан за фармата и не се оженил, измачуван од премолчаното чувство дека татко му повеќе го сакал другиот брат, кој требало да ја наследи фармата. Романот почнува триесет години по трагичниот настан, кога Хелмер го преселува неподвижниот татко на горниот кат за да може да го преуреди долниот дел од семејната куќа по своја желба.

Ненадејното појавување на некогашната свршеница на брат му, со необичната молба нејзиниот апатичен осумнаесетгодишен син да поработи на нивната фарма, покренува во него лавина од потиснувани спомени и измешани чувства. Пристигнувањето на третата личност ја менува секојдневната динамика на фармата и го принудува Хелмер да размисли за врската со таткото и со покојниот брат, како и за тоа што сака да прави по татковата смрт. Навидум роман за едноличниот живот на село, Горе е тивко на крајот поставува тешки прашања за осаменоста, за потрагата по смисла и за можноста да се земе животот во свои раце.Лито има десет години и е речиси сигурен дека, ако доволно се концентрира, може да ја промени климата. Неговиот татко Марио е тешко болен и прави магнетофонска снимка за да му остави некакво сеќавање на својот син. Пред да биде предоцна, Лито и Марио заминуваат на патување со семејниот камион, на кое ќе споделат многу повеќе освен времето што ќе го поминат заедно… Нарацијата во овој сложен но прекрасно напишан роман се движи помеѓу текот на свеста на Лито, дневниците на мајка му Елена и снимките на Марио – секој од овие три гласа го отелотворува начинот на кој разговараме со себеси: преку говор, преку мисла и преку писмо. Разгледувајќи ја вечната релација меѓу Ерос и Танатос, приказната за семејството на Лито поставува многу важни прашања, особено поврзани со загубата на најблиските, со која сите ние сме принудени да се соочиме во еден момент од животот.

Во Разговори со себеси Андрес Нуман слика нежен и истовремено несентиментален портрет за начинот на кој функционираат љубовта и семејството. Вештината со која го прави тоа оправдано го вбројува меѓу најголемите имиња на современата литература на шпански јазик.