ЗАСЛЕПУВАЊЕ – Лево Крило

„Зошто делумно знаеме и делумно пророкуваме, но кога ќе дојде совршеното, ќе се отстрани делумното, кога бев дете, зборував како дете, мислев како дете, расудував како дете. А кога станав маж, го отстранив детинското. Зошто сите гледаме како во огледало – нејасно; но тогаш: лице во лице. Сега знам делумно, но тогаш ќе сознам целосно, како што и јас бев самиот наполно познат“.

Првото полсание на апостол Павле до Коринтјаните , 13, 9-12

ПРВ ДЕЛ

Пред да се изгради зградата од карши, и сè да постане врамено и задушливо, по цели ноќи го набљудував Букурешт, преку трокрилниот прозорец на мојата соба на улицата Штефан Велики. Вообичаено, во прозорецот се огледуваше скромниот мебел на собата: еден кревет од жолтеникаво дрво, една тоалета со огледало, неколку растенија, алое и аспарагус, сместени на масата во глинени саксии. Лустерот со абажур од зеленикави стакла каде едното стакло одамна веќе беше поткршено. Вдлабувајќи се во стаклото, жолтиот простор на собата стануваше уште пожолт, а јас, младо болникаво и слабо момче, во парталава пижама со еден излитен елек, цело попладне седев на горната штица од сандакот за постелнина на софата, ѕурејќи, како хипнотизиран во моите сопствени очите одразени во прозорецот. Нозете ги држев качени на парното кое се наоѓаше под прозорецот и кое во зимите ми ги гореше табаните, предизвикувајќи ми едно пер- верзно чувство кое во исто време беше и задоволство и болка. Осветлено од аветинскиот изглед на расцветаниот лустер над мојата глава, во жолтиот прозорец си го набљудував, лицето тенко како жилет и очите со виолетови подочници под нив. Неколкуте влакна од реткиот мустаќ уште повеќе ја изразуваа асиметричноста на мојата уста, која беше всушност асиметријата на моето цело лице. Ако на некоја фотографија на која се наоѓам јас ќе ѝ ја покриеш левата страна на лицето, ќе добиеш претстава дека се работи за едно отворено и одлучно момче, со скоро убави црти на лицето. Но, погледот врз другата половина на лицето, предизвикува изненадување и не- пријатност: тука окото е мртво, а устата трагична, и некаква безнадежност, ликум егзема, се шири по целата половина на моето лице.

Дури откако ќе го исклучев светлото во собата, чувствував дека сум вистинскиот јас. Наеднаш на ѕидовите почнуваа да ползат електричните, сини и флуоросцентно зелени ленти од трамваите, кои бучејќи минуваа по патот кој се наоѓаше на пет ката подолу и тогаш ќе станев свесен за неподносливата бучава на сообраќајот и бескрајната тага на мојот живот. Прекинувачот беше сместен зад шифоњерот и кога ќе го ис- клучев светлото собата стануваше ликум модар аквариум. Мрдав како стара риба, низ мувлосаниот мебел, кои мирисаше на длабоките пукнатини во морските карпи. Чекорев чувствувајќи го грубиот килим од јута под моите табани, до сандакот на софата, ќе седнев на него, ќе ги ставев нозете на парното и наеднаш, фантастичниот Букурешт ќе експлодираше зад стаклото, сега посинето од месечевата светлина. Беше тоа еден ноќен триптих, со стаклен, бескраен и неисцрпен сјај. Удолу, гледав дел од улицата, со електричните столбови ликум метални крстови, кои ги поддржуваат трамвајските жици и розовите сијалици, кои зимата ги осветлуваа бескрај- ните далги на бесната лапавица, понекогаш, ретка како во цртаните филмови, а понекогаш густа како крзно. Во летните ноќи се забавував замислувајќи си по еден распнат човек со круна од трња на главата, прободен од секој столб од бес- крајната низа. Шкобави и космати, со мокри крпи околу половината, ја набљудуваа со насолзени очи, реката автомо- били по камената улица. Две-три дечиња, којзнае зошто толку забавени во ноќта, ќе застанеа да го погледнат најблискиот Христос, подигнувајќи си ги кон месечината аглестите лица.

Карши се наоѓаше продавницата за леб, неколку дворови и една тркалезна трафика. Погон за полнење на кисела вода. Една самопослуга. Можеби затоа што прв пат сам ја поминав улицата за да купам леб, толку често го сонувам ова место. Во моите соништа продавницата не беше едно извалкано и постојано темно гранапче, каде една старица во бел работнички мантил, џбара по лебовите со облик и мирис на стаорец, туку мистериозно место, кон кое водат високи скали, тешки за качување. Ќоравата сијалица, врзана за две неизолирани жици, добиваше мистично значење, а жената меѓу киклопските сандаци за леб, сега е убава и млада. Таа е ви- сока како кула. Во таа сенишна светлина си ги бројам парите кои болскаат во мојата дланка, но не успеам да ги избројам и почнувам да плачам, затоа што не знам дали имам доволно за да купам леб. Погоре, на улицата се наоѓа Чичко Куче, еден отепан без пушка пензионер, кој живее во една куќа небаре уништена од војна, каде што не расте апсолутно ништо, и која е всушност еден двор полн со ѓубре. Старецот и неговата жена, одат ваму-таму, влегувајќи и излегувајќи од куќарката покриена со ребрест картон, сопнувајќи се од едно ковчесто куче, по кое го добиле името. Во насока на стадионот на Ди- намо, потаму, се наоѓа супермаркетот, од кој се гледа само еден агол. Во насока на Државниот циркус се наоѓа зградата со сервисот за автомобили и една друга трафика за продавање весници. Таму, во моите соништа почнува подземјето. Талкам со една жичена кошница во рацете, помеѓу рафтовите со шербет и благо, со салфетки и ќеси со шеќер, (во кои, како што се раскажуваше помеѓу децата, понекогаш можеше да се најдат зелени или портокалови железни автомобилчиња) влегував потоа низ една подвижна врата, во една друга зона на супермаркетот која никогаш не постоела, и ќе се најдев наеднаш надвор во раката држејќи ја во раце кошничката пол- на со кутии и тегли. Се наоѓав зад зградата, помеѓу расфрлените сандаци, од скршени штици, а пред мене се наоѓаше во бело бојосаната ламаринена врата, каде некогаш се продаваше сирење. Но за разлика од реалноста во која имаше само една врата овој пат во сонот имаше десетина, распространети по должината на целата зграда, а помеѓу нив силно светеа прозорците на собите кои се наоѓаа на сутеренот. Низ секој од прозорците можеше да се видат чудни кревети со многу долги ногалки, на кои спиеја млади девојки, со косите распослани по перниците, и со откриени мали гради. Во еден од соништата ја бев отворил најблиската до мене врата и се бев симнал низ спирални скали кои водеа во длабочината кон една ниша, осветлена со електрична светлина, каде ме чекаше една од тие кадрави и кротки девојки-кукли. Иако во сонот бев возрасен маж, сепак, не успеав да ја поседувам Силвија, и целата возбуда ми се сплете во јазол од зборови и дви- жења. Излегов со неа за рака, ја поминавме снежната улица и на светлината од излогот на аптеката и ресторанот „Хора“ ѝ ја погледнав сината коса, па потоа двајцата го почекавме трамвајот, кој немаше ништо освен шасија и неколку дрвени столчиња. Силвија се качи и се изгуби во една зона на градот, за која ќе дознам дури подоцна во другите мои соништа.