Студентот храбро одговара на прашањето на професорот за постоењето на Бог, тврдејќи дека сѐ што постои е создадено од Бог.
Меѓутоа, професорот поставува контрапрашање, посочувајќи дека ако Бог создал сè, тогаш создал и зло, што би значело дека самиот Бог е зло.
Младиот човек е моментално изненаден од оваа расправија, но друг студент, Алберт Ајнштајн, решава да одговори.
Ајнштајн прво го доведува во прашање постоењето на студот, објаснувајќи дека студот всушност е отсуство на топлина.
Слично на тоа, тој тврди дека темнината не постои, туку е отсуство на светлина. Преку овие аналогии, тој сугерира дека злото може да се толкува и како отсуство на Божествена љубов.
Конечно, Ајнштајн истакнува дека злото не е создадено од Бога, туку е последица на недостатокот на Божествена љубов во човечкото срце, аналогно на студот што доаѓа кога нема топлина или темнината што доаѓа кога нема светлина.
Оваа приказна сугерира длабоки филозофски импликации за природата на доброто и злото и за присуството или отсуството на Божествена сила во светот.
Ајнштајн, како лик во приказната, поставува длабоки прашања кои го поттикнуваат читателот да размислува за сложеноста на човечкото искуство и универзалните морални принципи.
Превод: Икона
