Албумот на Боуви од 1974 година Diamond Dogs претстави необичен микс на музички стилови. „Музиката“, пишува Николас Пег, „е четиринасочен судир на звуците на глам-рок, растечката црна душа, синтетички кошмари под влијание на песните The Man Who Sold the World и сеприсутниот рокенрол џуџе на Џегер“. Со призвук на „Пеколен портокал“ и „Диви момчиња“ од Вилијам С. Бароуз, Боуви ги нарече песните од овој албум како производ на „блескавата апокалипса“ и го окарактеризира концептуалното сценарио како „распаѓање на градот… незадоволна младина без покрив над главата, кои како резултат на тоа бандата живее на покривите на зградите и го има градот за себе“. Неговите „фрагментирани текстови и портрет на страшното распаѓање на урбаната Америка“, пишува Пег, „биле очигледно под влијание на Бароуз“.
Овој начин беше во чекор со декадентниот етос од доцните 1960-ти и раните 1970-ти (и концепт кој претходеше на појавата на култни филмови како што се „Воините на подземјето“ и „Бегство од Њујорк“). А сепак, далеку од пропаст на општеството, една од оригиналните визии на Боуви за проектот беше адаптација на романот на Орвел од 1984 година за тоталитарната контрола на општеството. Албумот Diamond Dogs можеби ќе помине како концептен албум, но тој е создаден како компилација од остатоци од недовршените проекти на Боуви. Слушнете ги албумските верзии на песните со стихови инспирирани од прозата на Орвел.
Првото јавно спомнување на проектот беше „речиси минливо“, забележува Пег, кога Боуви ноншалантно спомна во интервју за списанието Ролинг Стоун: „Работам на Орвеловиот „1984“ за телевизија. На почетокот, проектот имаше поамбициозен моментум. Кристофер Сендфорд ја опишува планираната адаптација како „мјузикл на Вест Енд со придружен албум и филм, кој не се реализираше баш“. Вдовицата на Орвел и извршител на неговиот имот, Соња Браунел, го сметаше проектот за невкусен и одби да ги даде правата за адаптација на романот. (Нејзината смрт во 1980 година му дозволи на Мајкл Редфорд да ја направи својата филмска верзија, а саундтракот го обезбеди Eurythmics).
Она што го преживеа забот на времето се песните – како и визиите на Орвел и Бароуз кои продолжија да влијаат на работата на Боуви. Мешавината на музички стилови и политички концепти на Diamond Dogs на некој начин ја отсликува конфузијата околу политичките ставови на Боуви – или можеби конфузијата на неговите сценски личности – кои појасно беа прецртани на неговите подоцнежни албуми.
Од една страна, во албумот Diamond Dogs се чини дека Боуви сè уште се потпира на личноста на џикиот вонземјанин Зиги Стардаст. Ја усвои и авангардната параноја на магичниот систем на верување на Бароуз и кошмарната, институционализирана контрола и надзор на Орвел. Необичната комбинација на овие тенденции ќе се покаже како јадро на музиката што ќе се најде на албумот Young Americans.
Боуви извесно време се врати во својата берлинска фаза, каде што фасцинацијата со моќта ја надвладеа неговата естетика толку многу што се чинеше дека премногу се занесол во флертувањето на неговата следна личност (Thin White Duke) со фашизмот. Боуви набрзо се бореше со ова алтер-его, но темите за „двојно размислување“, фасцинацијата со Орвелова дистопија и влијанието на паранојата на Бароуз и техниката на пишување ја надминаа смртта и на слабиот бел војвода и на Зиги, вселенскиот патник.
Дваесет години по Diamond Dogs, влијанијата на Орвел и Бароуз конечно се споија во легендарниот албум Outside на Боуви. Орвеловските теми повторно ќе се појават на подоцнежните концептуални албуми на Боуви, и на некој начин може да се тврди дека тој продолжил да го адаптира романот долго по книжевните експерименти на албумот Diamond Dogs, само во фрагментиран стил на Бароуз, наместо како глам мјузикл.
Автор: Џош Џонс
Извор: openculture.com
Фото: DepositPhotos
Превод: Икона
