ШИЗОФРЕНИЈА ИЛИ АСКЕТИЗАМ

Од тие причини првата средба помеѓу шизофренијата и аскетизмот нема смисла само на некаква авантура што се однесува само на категоријата „душевно болни“. Таа истовремено има смисла на еден егзистенцијален избор што се однесува на секој човек, а особено со оној кој трага по своето автентично и вистинско „јас“, во дедаловски простор на некакво групно отуѓување...

Во книгата 'Шизофренија или аскетизам', Јован Корнаракис ги истражува врските помеѓу духовната пракса и психичкото здравје, со посебен фокус на состојбата на шизофренија. Преку знаењето добиено врз база на сопствените искуства, како и преку изучување на духовните текстови и аскетските учења, Корнаракис ги претставува нови перспективи за разбирање и лекување на оваа комплексна душевна состојба. Книгата нуди интригантен пристап што ги истражува границите помеѓу нормалното и патолошкото, претставувајќи ја шизофренијата како потенцијален пат кон духовно просветлување и личностен раст.
'Шизофренија или аскетизам' е задоволство за читателите кои бараат да ги истражат длабините на човечката психе и душата, преку приспособување на традиционалните духовни концепти со современите пристапи во психијатријата и психотерапијата.
"...Опасноста која се однесува на другите луѓе почива врз фактот дека оној „кој со умот себеси се лаже“, во своите меѓулични односи проектира облик што го доживува во себе. Така, тој станува параноичен, погрешно го разбира и толкува однесувањето на другите луѓе зашто го набљудува низ очилата на својата маска. Според тоа, она што може да го излечи квалитетот на таа шизофренија е свеста за таа маска. Кога на некој ќе му успее да стане свесен за димензијата и квалитетот на таа маска, тој ги неутрализира процесите на своето шизофрено само-отуѓување кое се одвива во рамките на неговиот однос кон другите. Имено, маската не го изразува само внатрешното делење на единката, туку и степенот на нејзиното отуѓување од другите луѓе. На тој начин, свеста за поседувањето на маската може да го реши проблемот на односот на единката со себе и со другите...

...Зашто индивидуата постојано се поттикнува да прикажува едно однесување и куп реакции што ќе ја оправдаат неговата идеална слика за животот која ја наметнува општата свест на човештвото. „Многу голем дел на општото човештво“, подвлекува Јунг, „треба да се жртвува поради користа на една идеална слика, во чија внатрешност некој се обидува да се прилагоди..."