ТАТКО

„Татко“ - „Семејството е затвор од кој нема излез.“

„Татко“ - „Војната остави свој белег на сите нас, како разурнат дом.“

„Татко“ - „Идентитетот се криви како река, најдобро кога ќе се сретне со реалноста“.

„Татко“ истражува оваа тема како што е идентитетот, семејството и случаите на трауми. Читаоци ќе се понећи емоционално и размислувати о њиховом значај. Ликови и поруке книже одјекују дубоко у срцу читалаца.
Читањето на „Татко“ носи долгорочна вредност преку размислување за семејството и минатото. Од книгата ќе дознаете за судбината и ефектите на војната врз човечките души. „
Татко“ претставува различни и сложени ликови, што им овозможува на читателите да се идентификуваат и сочувствуваат со нив. Ликовите имаат длабочина и растат низ прикажаната приказна.
„Татко“ е потресна книга која ги истражува семејството, војната и идентитетот. Приказната ги следи животите на ликовите кои се соочуваат со трагичните последици од војната, јасно напишаните на авторот, кои ги осветлуваат длабоките емоции и искушенија. атко е можеби роман, можеби есеј, можеби мемоар. Пишуван е по правилата на функционалната проза, а сепак, ништо за што Јерговиќ раскажува во оваа книга не е фикција. Во некоја смисла, Татко е „мала историја“ на едно време, начинот на кој луѓето се криеле едни од други, неговите обичаи и навики, па на обичните јунаци кои живееле во тоа време и преживеале, семејната мимикрија и приватниот пекол по домовите на угледните социјалистички граѓани. Започната ден после татковата смрт, оваа необична и возбудлива книга, различна од сè што Јерговиќ досега пишувал, зборува за националните и приватните предавства, за блискоста и за ѕидот помеѓу таткото и синот, за простувањето и за она што е непростливо, за умирањето од трепет и страв. Повремено сроден со раната проза на Петер Хандке, Татко е како хируршки зафат кој авторот го врши на живо, врз самиот себе.

Татко е можеби роман, можеби есеј, можеби мемоар. Пишуван е по правилата на функционалната проза, а сепак, ништо за што Јерговиќ раскажува во оваа книга не е фикција. Во некоја смисла, Татко е „мала историја“ на едно време, начинот на кој луѓето се криеле едни од други, неговите обичаи и навики, па на обичните јунаци кои живееле во тоа време и преживеале, семејната мимикрија и приватниот пекол по домовите на угледните социјалистички граѓани. Започната ден после татковата смрт, оваа необична и возбудлива книга, различна од сè што Јерговиќ досега пишувал, зборува за националните и приватните предавства, за блискоста и за ѕидот помеѓу таткото и синот, за простувањето и за она што е непростливо, за умирањето од трепет и страв. Повремено сроден со раната проза на Петер Хандке, Татко е како хируршки зафат кој авторот го врши на живо, врз самиот себе.
Есеј за едно дете, неговото растење, формирање на личноста и влијанието на неговиот татко. Ова е приказна за семејството и за тоа како нè обликуваат луѓето за кои мислиме дека немале влијание врз нас.
Постои тенка нишка меѓу децата и родителите, вткаена во моменти на одгледување и напишана во моменти на зрели години кога сè станува полесно и потешко... нè влече назад и бара внимание за да нè изненади и само за еден ден се претвора во невидлива пајажина, тесна, нежна како свила и видлива само на првото утринско сонце....