ДАВЕНИК

Потоа тој ја подаде главата малку нанапред, артикули- рајќи нешто со усните, но таа ништо не го разбра.

‘Што?’ – праша таа и доби громогласен одговор.

‘Бурата со исклучително висок интензитет! О! Зарем не можете да си ја замислите? Зарем никогаш претходно не сте слушнале за ѓаволските катастрофи од минатото? Св. Елизабета од петнаесетти век, која целосно го проголтала Зауд-Холандсе Вард, додека, пак, еден век подоцна: Св. Феликс кој бил уште поморбиден со тоа што имал потре- ба сите дваесет села околу Реимерсвал засекогаш да им ги врати на школките и раковите. И! По ѓаволите, четириесет години подоцна, моментално статистички гледано сега на ред се сите светци и повторно сите мислат дека светот се распаѓа!’

Главниот инженер кратко се насмевна и додаде:

‘Бесните напади на природата, делумно се добри за го- лемиот број на смртни случаи!’

Можеби таа во меѓувреме сакаше навистина да сфати дека сета оваа парада не беше само од природата, туку и од ова катастрофално одржување на браните кои веќе мош- не често се расипуваа. Каде што само ридот ја одржуваше нивната маса за да не се распаднат. Таа навистина сакаше да му поверува, доколку тој ја увереше – беше јасно дека тој му кажуваше нешто на човекот, што го направи прет- пазлив – и тоа, како запознаена со случајот ја увери дека највисоката точка на браните, исто така, и денес прави сè, само никако не ги исполнува нормите на стандардите? И тој ја погледна со ригидност на некој што е проклето пре- цизен со бројките.

‘Ех… вие сте фина девојка. Се надевам дека не ве вознемирувам?’

Воопшто, само што таа сега го насочи својот поглед на нешто друго. Еден мал брод, кој беше дури и неверојат- но мал. Се маткаше на околу педесетина метри, возејќи во спротивна насока. Таа си ги протри очите. И повремено кабината со кормилото исчезнуваше во брановите, каде што потоа таа повторно ги виде црните церади заедно со името на бродот, Сочувство, таа прочита пред тој повторно да се нурне во длабочините. Надолу светкаа снопови од

36

молњи помеѓу формациите од облаци, додавајќи ја својата театралност – креирајќи сцена.

‘Јас… мислам дека ова е навистина многу убаво!’

‘Навистина е импресивно’, – призна главниот инженер. ‘Проток на космичките и земјените сили од незамисливо далечните предели, токму пред нашите очи’.

Таа ги рашири нејзините малку крвави очи. Но тој не се насмевна.

‘Вие тоа грандиозно го кажувате’.
‘Да не ви додевам?’
‘Не, воопшто. Јас всушност прв пат доаѓам тука’.
И како некој што случајно сфатил дека небото е нашата

вечна исконска сцена, таа рече: ‘Да, ние ја нарекуваме уба- ва, но што сè друго има зад неа?’

‘Секако, секако’.

Единство. Кое беше искористено од страна на главниот инженер за да започне да зборува за воздушната река од бесниот обрач на ветрот во горниот слој на тропосферата. Ветер кој дува врз континентите на десет до дванаесет километри надморска височина и е во состојба да се распрска како балон, во некоја област со низок или висок притисок.

‘Замислете си го како пумпа за велосипед со монструоз- ни димензии’.