1
Понекогаш седам пред пештерата и со прстите го ронам веќе изронетиот цимет. Го сакам тој мирис кој ме потсетува на тебе, на твоите гради, твојот грб, твоите екстремитети. Мирисот не ме исполнува со некои нови чувства, бидејќи мојата љубов не го дозволува тоа. Јас сум само чуварка на таа љубов и не постојам, дури и моето тело се одрекува од мене, мојот глас нема сила за некој да може да ме слушне, а силата на моите долги прсти со кои го ронам циметот станала нечуен допир и празнина, бидејќи како и прстите да знаат дека одамна го нема твоето лице, твоите широки гради, тешките мудри очни капаци, што било од твоето тело што би можело да се допре. Сè си мислам дека овие мои прсти и не знаат дека го ронат циметот. Жалат подеднакво како и целата јас, онаа која што и онака веќе никој не ја интересира откако застанаа, престанаа, исчезнаа твоите прегратки и јас, заборавено име, која седам во суровата пустина, недалеку од Мртвото Mоре, напаѓана од ветрот и солта, единствено твое вистинско чудо никому непокажано, без сведоци и оние кои би посакале тоа да го опишат. Не, не приговарам, не се жалам, но непријатно е колку многу луѓе ме напуштија, па и сите твои ученици. Скитаат по градовите, бегаат, зборуваат, пренесуваат, толкуваат како си ги подучувал, но мене, којашто прва те здогледав онаа ноќ, она утро кога требаше да биде никогаш повеќе да не се видиме, мене и не ме спомнуваат, ниту ме посетуваат, а верувам дека не сум им ниту во спомените. Ако. Нема во мене ниту тага ниту очај. А, ако морам да ја кажам мојата вистина до оној болен крај којшто го мразиш, таа твоја мисија за којашто учениците пишуваат и зборуваат, требаше само да ги поправат и поучат мажите и да ме замолчат мене. Да. Замисли – да ме замолчат мене!? Па, тоа ме засмејува! Зошто да ме негираат мене, којашто молчи веќе со години, столетија, па замолчев за животот кој го поминуваше меѓу нас и со мене, оглувена, мртва. Да. Мртва. Живи ми се само солзите кои капат на овие букви и не ги раствораат, туку ги печатат. Како да не умеам да пронајдам доволно тажни зборови со коишто некому ќе му ја опишам жалоста која ме обзема, па ме смирува, жалоста која е единствената реалност во овој пустош во кој сè уште се наоѓам. Твојот татко ми ги прошири годините на живот како кај првите луѓе, прататкото и прамајката Адам и Ева. На твоја среќа, овоземска сум веќе стотина години. Не можеме да се сретнеме во таа вечност каде што скапуваш сите тие исти години покрај татко ти, славен и благословен. А можеби и не ја сакаш таа средба? Не е важно, еден ден ќе дознаам.